Dag lieve feestboek vrienden, hier is Remy weer…
Het was afgelopen week best wel een tikkie frisjes, vonden jullie ook niet? En dan nog een regenbuitje…. Brrrrrrrrr… mij dan niet buiten gezien. Ja, ik hoor sommigen nu al roepen: “watje!!” Nou echies niet!!! Weet je wel dat de meeste andere dieren een vetlaagje op hun vacht hebben dat water afstoot. Nou, wij geiten hebben dat dus niet. Bij ons dringt het water door de vacht heen, en dat is bij deze temperatuur geen pleziertje. Dus wanneer druppels vallen, is het rennen naar onze warme stal.
Nu zag ik van de week opeens een hoop slingers hangen aan de overkant in dat ‘je weet wel gebouw’. Ik zei nog tegen Floris: “iemand jarig zeker?” Deze bromde terug: “Nee, tis vrijwilligersdag.”
Gompie, wat is dat nu weer? Vrijwilligersdag? Floris keek me met zijn waterige ogen vragend aan en zei: “Weet je dat echt niet, wat een vrijwilliger is? Dat zijn al die mensen die hier elke dag lopen en onze poep opruimen, ons eten geven, en al het andere werk doen wat nodig is. Dat zijn vrijwilligers, dombo!! Ze krijgen er dankbaarheid voor terug, en genegenheid van ons uiteraard.”
Zomaar voor helemaal nikses? Pfffff sikkepit, daar moet ik even over nadenken… Tjonge, tjonge, nouja, weer wat geleerd. “Dat moet ik toegeven”, sprak Floris. “Je gedraagt je vaak een beetje macho, maar je wilt wel leren.”
Is iedereen hier dan zo’n vrijwilliger? Floris schudde langzaam zijn hoofd en terwijl er een natte pluk hooi uit zijn mond viel, mompelde hij: “Neeeeuu, niet iedereen, maar die anderen dat zijn niet zoveel mensen, want dat kost heel veel geld. En kan ik nu even verder eten, zonder steeds jouw vragen! Want dat hooi eten kost me toch al moeite met m’n versleten gebit, en als jij dan steeds loopt te mekkeren…..”
Floris heeft wel gelijk, ik wil wel degelijk leren, maar dat valt echies niet mee zeg, elke dag leer ik wat nieuws. Jeempi de peempi, daar komt die ouwe alweer terug. Het ziet er trouwens niet uit, joh, die slierten hooi hangend uit je waffel.
“Wat sta je nou dom te mekkeren”, bromt Floris, terwijl hij het overtollige hooi uit zijn mond schudt. “Daar ben ik even klaar mee, en weet je waar ik nog meer éven kláááár mee ben”, zegt hij met een zowat schril overslaand geluid.
Ehh nee, antwoord ik, een tikje timide, want zo ken ik hem niet.
“Gewoon met helemaal álles deze week!!!!”
Onthutst kijk ik hem aan, ehhh watte dan, mekker ik.
“Alles”, moppert hij, “Met die Boe pony, soms met dat paard, soms met jou, met je geleuter en eindeloze vragen, ik ben klaar met die regen, de kou, beetje buikpijn, het missen van mijn vroegere maatje, m’n versleten kiezen, dat gekakel van die kippen, m’n……”
Zwijgend zijn Lies en Ramses bij me komen staan en gedrieën kijken we Floris verbaasd aan. Dan stapt Lies een stapje naar voren en zegt zachtjes: “Opa Floris?”….. Eerst reageert Floris niet, maar dan zegt hij: “Ja meisje??” Hakkelend vraagt Lies: “Doet uw hart zeer?”
Floris kijkt haar lang aan, aarzelt en zegt dan: “Een beetje misschien, maar soms als je wat ouder wordt, heb je wel eens van die donkere momenten.”
“Maar dan wikkelen we uw hart toch in onze vriendschap”, zegt Lies, terwijl haar donkere ogen fonkelen.
Zwijgend kijken we naar Floris, die ons één voor één aankijkt.
“Uiteraard vind ik het hier fijn met jullie drieën. En ook met die verzorgers. Mijn sombere bui gaat echt wel weer over hoor.”
We slaken een zucht van opluchting, maar dan zegt Floris: “Ik word gewoon wat te oud voor al dat gejakker, zoals met Boe en dat logeerpaard. Eén rondje vind ik best, maar die gasten zijn jong en vol energie, en willen gewoon plezier maken. En ik pas daar helemaal niet tussen. Ik krijg er spierpijn van en ik heb ook niet meer zoveel energie… En zeg het maar… Ja ik ben gewoon een ouwe zeur, die af en toe effe zijn emoties kwijt moet, maar jullie en al die verzorgers wil ik nog lang niet missen hoor.”
Na dit voor Floris lange verhaal, draait hij zich om en loopt sloffend naar de hooiruif.
“Wij jou ook niet”, mompelen we zachtjes en sjokken achter hem aan.
Lieve vrienden, dit is een andere blog geworden dan ik van plan was, maar ik vond dat die ouwe Floris zijn verhaal even kwijt moest. Gelukkig hebben de verzorgers al besloten dat die andere twee paarden voorlopig wat langer apart moeten staan en een structurele oplossing is in zicht.
Gossiemijne… dat was effe heftig… Gelukkig bloeit Floris alweer op hoor, en gaan we met zijn viertjes vrolijk richting Kerst!!
Tot volgende week…..
Dikke Mehhhhhhhhhhhhhh….. Remy
