Lieve feestboek vrienden, zoals Remy altijd zijn blog begon. Hierbij de allerlaatste blog onder zijn naam, gemaakt door zijn vrienden.
De zaterdag 30 januari zal voorlopig niet uit ons geheugen verdwijnen. De ochtend van die bewuste noodlottige dag, dat ons maatje, onze verteller, onze schrokop, onze leergierige, soms eigenwijze betweter, onze aards bedelaar, onze…… en ja, zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar we houden het gewoon op onze vriend Remy, die op deze bewuste ochtend overleed.
Wij dieren kijken waarschijnlijk iets anders tegen de dood aan dan jullie, door Remy steevast tweebeners genoemd. Maar ook wij missen hem erg, en vooral Lies liep de eerste dagen zachtjes mekkerend zoekend in het rond.
Hij was altijd in voor een dolletje, maar stond ook vooraan bij onverwachte zaken, zodat Lies en ik Ramses, meer tijd hadden om de denkbeeldige kat uit de boom te kijken. Mede door zijn open en spontane gedrag, kregen ook wij weer vertrouwen in jullie tweebeners.
Floris en zelfs de grote Njàla hadden een eindeloos geduld met die soms onstuimige gozer.
Wij vonden het leuk dat hij het zich eigen had gemaakt om onze belevenissen door middel van zijn verhalen met jullie te delen. Dat kwam ons allen te goede. Dit gold uiteraard ook voor de andere buitendieren zoals de duiven, de kippen en hanen, door hem soms ‘te’ luidruchtige kukelekuuu’s genoemd.
Maar wij gaan gewoon door met hulp van een ieder en we hopen dat we soms onze belevenissen met jullie mogen delen. Wellicht zij het met enige schroom, misschien zelfs door ons zelf verteld, en uiteraard niet zo smeuïg als Remy het kon. Maar daar moeten we nog eens goed over nadenken.
Tot slot willen we jullie allen heel, heel erg bedanken voor alle mooie, lieve en ontroerende reacties op zijn overlijden. Iets waarvan we echt een beetje veel van ondersteboven zijn.
Tot slot, nog éénmaal zijn favoriete slotzin, ter ere van onze bekende geit Remy!!
Veel liefs en
Dikke Mehhhhhhhhhhhhhh…………….
Floris, Lies, Ramses, Njàla, en al onze verzorgers.
