Als je iedere dag dezelfde route rijdt naar je werk en iedere dag zie je op precies dezelfde plek een zwaan zitten in het weiland, dan kan het zomaar zijn dat er iets met de zwaan aan de hand is. Zo kwam de melding bij ons binnen vanuit Zoetermeer.
Samantha ging op pad. Eenmaal aangekomen was het inderdaad snel duidelijk dat er iets mis was: de zwaan had een gebroken vleugel. Het bleek om een open botbreuk te gaan. Enorm pijnlijk voor het dier en het slechte nieuws is dat dit niet verholpen kan worden. Het enige wat we in zo een geval kunnen doen, is de zwaan vangen en uit zijn lijden laten verlossen. Hij kan niet vliegen en is verstoten door de groep, omdat hij zo zwak was. Maar de hoofdreden is de pijn die het dier moet doorstaan.
Samantha probeerde de zwaan eerst te lokken met voer, om hem van het weiland in het water te krijgen. Hij ging uiteindelijk het water in, maar wilde niet eten. Er waren twee mogelijkheden om hem te vangen: via het bruggetje of door hem in een hoek te drijven. Beide opties zouden niet eenvoudig zijn, zo alleen. Daarnaast liep de kant naar het water schuin af, waardoor je moest oppassen dat je niet in het water viel.
Onze chauffeurs zijn natuurlijk niet voor één gat te vangen. We wilden niet opgeven, want dit dier had echt pijn. Samantha zou net zo lang blijven tot het gelukt was. Helaas lukte het ook met hulp van een omstander niet. De enige optie was om een collega te vragen om ook naar Zoetermeer te komen. Met een tweede zwanenstok, zou de zwaan ingesloten kunnen worden.
En zo geschiedde. De tweede ambulance arriveerde en niet veel later konden de chauffeurs de zwaan samen insluiten en meenemen. Helaas geen blijdschap over de geslaagde redding. Want het enige dat we nu nog konden doen, was hem uit zijn lijden laten verlossen. Dat hoort er soms ook bij.
