Het verhaal van Ken deel 2
‘Het was spannend of de ernstig gewonde kater de ochtend zou halen’. Zo eindigde het eerste deel van het Verhaal van Ken, dat we afgelopen zaterdag plaatsten en dat door velen werd gelezen en gedeeld. Hier volgt deel 2 van het bizarre relaas van de kat met het blikje op zijn kop.
We gaan over op de tegenwoordige tijd, zo vers zit het in ons geheugen wat er plaatsvond, een paar weken geleden.
Onze Iris heeft nachtdienst. En blijft de hele nacht op om over de kat te waken, waar – logisch, gezien de ernstige verwondingen – weinig tot geen leven in zit. Dan opeens, out of the blue, reageert hij met een zacht en lief mauwtje. Iris laat haar emoties gaan. Tranen van geluk stromen over haar wangen.
Als de volgende ochtend Yvonne, het hoofd van de dierenverzorging, binnen komt, schat zij de situatie zo in dat de gewonde kat door naar onze dierenarts voor een verdere schoonmaakbeurt kan. Daar wordt onder andere zijn kopje geschoren om de verwondingen bij verdere verzorging goed te kunnen behandelen, zodat alles netjes kan genezen.
Terug in het hospitaal loopt iedereen op zijn tenen voor het gewonde dier. Op de voordeur hangt een bordje met daarop de tekst ‘STILTE IVM ERNSTIG GEWONDE KAT’.
Het dier moet een naam krijgen en het wordt Ken (omdat hij een can op zijn kopje had). Ken gaat weer de couveuse in, waar hij zuurstof krijgt toegediend en hij moet zoveel mogelijk slapen. Want hij is nog steeds uitgeput en heel erg zwak.
Het blijft spannend of hij het redt. Ken wil namelijk niet eten. Eten is super belangrijk voor een kat, want anders krijgt hij leververvetting en gaat het dier onherroepelijk dood. Hij heeft al een tijdlang zonder eten gelopen en dat heeft hij toch vol gehouden. Ken heeft zo hard gevochten voor zijn leven, en nu vechten we met hem mee. Dwangvoeren, bij onze Ellis op schoot, is de enige oplossing. Maar hoe houden we dat kopje met al die wonden steeds vast zonder hem pijn te doen?
We overleggen met onze dierenarts, die direct langs komt om een voedingssonde in te brengen, waardoor hij gevoerd kan worden zonder dat hij last van zijn verwondingen heeft.
Ondertussen krijgt Ken van iedereen in het hospitaal een dosis Tender Loving Care waar je U tegen zegt. Van knielende medewerkers bij de couveuse die zachtjes tegen hem praten tot aan de vrijwilliger die een bedje voor hem maakt met een zachte, warme fleece-rand, waar zijn kopje op kan rusten, iedereen is met hem bezig.
En Ken begint te reageren. Een paar dagen later gaat er opeens een zucht van opluchting door het dierenhospitaal. Hij neemt zijn eerste eigen hapjes, de sonde mag eruit. Iedereen is zo blij dat hij zelfstandig eet. Het zijn de eerste voorzichtige stapjes op zijn weg naar herstel.
Donderdag deel 3: Ken is echt zo onwijs lief!
‘the morning after’: zijn eerste ochtend-mauw
zijn eerste zelfstandige eigen hapjes
