Onze dierenambulance-chauffeur Krijna was in oktober met man Cees en hond Mick op een welverdiende vakantie. Met hun buscamper reden ze naar Albaniē en ook daar achtervolgt het werk haar. Want op een camping troffen ze een achtergelaten hond aan, die zich bij hen aansloot. Zomaar verder reizen en de hond achterlaten was natuurlijk geen optie. Ze schreef ons hoe het verder ging:
‘Cees, onze Podenco Mick en ik staan met onze buscamper aan het meer van Ohrid, en krijgen daar gezelschap van een jonge Duitse Herder. Volgens de campingeigenaar achtergelaten door een van zijn gasten, vastgebonden aan een boom. Omdat het absoluut een gedomesticeerde hond is, kan ze slecht voor zichzelf zorgen en is ze behoorlijk mager. Ze vindt in Mick een speelkameraadje en al snel is ze niet meer bij ons weg te slaan. We noemen haar ‘Nina’. We willen Nina niet aan haar lot overlaten, maar kunnen haar ook niet mee naar huis nemen. Eén hond is voor onze buscamper en ons huis in Den Haag absoluut genoeg. Bovendien is adoptie vanuit een niet EU land als Albanië praktisch onmogelijk. En dierenasiels zijn er in Albanië niet of nauwelijks te vinden. We slapen er niet van.
Maar waar een wil is, is een weg. En na een beetje speurwerk vinden we een privé-opvang voor honden in Vlore genaamd ‘Protect me’. Na een telefoontje met de eigenaresse mogen we Nina brengen. Het is 4 uur (terug) rijden van waar we vandaan komen, maar dat hebben we graag voor haar over. De opvang ligt in een buitenwijk van Vlore. We worden hartelijk ontvangen door de dame waar we mee gebeld hebben: Liljana Breshari. Deze welgestelde en charmante dame heeft zich het lot van de vele zwerfhonden in Albanië aangetrokken. Ze realiseerde 10 jaar geleden een opvang op een voormalig fabrieksterrein met bijbehorende gebouwen van haar echtgenoot.
Op dit moment heeft de opvang plek voor 60 honden en die zitten er ook. De verblijven zijn eenvoudig, maar hebben allemaal nachthokken en heel belangrijk: voldoende schaduw. Stuk voor stuk zien de honden er goed uit. Sommige honden hebben een geel oormerk. Liljana legt uit dat alle honden ingeënt, ontwormd en gecastreerd of gesteriliseerd worden. De honden die niet geplaatst kunnen worden, vaak de echte zwerfhonden, worden daarna weer ‘uitgezet’. Aan het gele oormerk kunnen de mensen dan zien dat dit ‘veilige’ honden zijn. Ik vertel dat wij in Nederland zwerfkatten vangen en castreren en een chip geven.
Terwijl Liljana Nina bekijkt en haar alvast de eerste Rabiësprik geeft, haalt een vaste medewerker alvast een mooie riem voor Nina. Liljana zegt dat Nina nog een pup is, geschat 7 maanden oud. We hebben er volgens haar goed aan gedaan Nina naar haar opvang te brengen, ze had het niet lang volgehouden ‘in het wild’. Ze wil Nina niet bij de zwerfhonden plaatsen. Nina krijgt haar eigen verblijf, maar dat moet nog wel schoongemaakt worden. Dus of we Nina nog een nachtje willen meenemen. Natuurlijk willen we dat! Mick protesteert nog wel even, maar strijkt dan toch met z’n poot over zijn hart.
Na een goede nachtrust op een schapenvelletje van Mick en met een volle buik, heeft Nina volop zin om te spelen en de omgeving te verkennen. Ze heeft geen idee hoe sterk ze is, en arme oude Mick haakt al snel af als het er tijdens het spelen een beetje wild aan toe gaat. Tijdens de ochtendwandeling zijn we even bang dat ze er permanent vandoor gaat, maar dat is niet zo. Ze komt braaf weer terug als we fluiten. En dan komt het moment van afscheid nemen naderbij.
We hebben op een terras bij het strand met Liljana afgesproken. Ze verzekert ons nogmaals dat ze een goed thuis voor Nina zal zoeken. Nadat Liljana plechtig belooft ons op de hoogte te houden, nemen we afscheid van Nina en Liljana. Cees en ik met een brok in onze keel, Mick met een vrolijke kwispel. “Eindelijk verlost van deze ontstuimige jonge dame, die mijn brokken opeet en op mijn schapenvachtje ligt”.
Hij gaat haar vast nog wel missen, net zoals wij!’
