Op dinsdagochtend 17 december worden we gebeld door een voorbijganger. Zij heeft een meeuw gezien, die vastzit in een grote bak met vloeibaar visafval bij een viswinkel in Scheveningen.
Omdat we bang zijn dat de meeuw zal verdrinken in deze afvalbak, rijden we er met spoed heen. Gelukkig komen we op tijd. En wat een énorme grote meeuw is dit! Het blijkt om een jonge Grote Mantelmeeuw te gaan. Die zien we niet vaak. In de stad leven vooral Kleine Mantelmeeuwen en Zilvermeeuwen. Grote Mantelmeeuwen blijven voornamelijk op en aan zee. In Vogelopvang De Wulp werden dit jaar slechts 5 Grote Mantelmeeuwen gebracht en vorig jaar slechts 9, in tegenstelling tot de andere kleine soorten, waarvan er ieder jaar honderden in de opvang terecht komen.
Anita zet een grote bench klaar met een dikke laag kranten erin. Ze trekt wegwerp handschoentjes aan en pakt de meeuw als eerste achter bij zijn kop. Zo kan ze voorkomen dat hij haar met zijn enorme snavel bijt.
Ze vertelt: “Wat een vies klusje, de visgeur komt op mij af. Daarna moet ik hem nog bij zijn vleugelpunten en staart pakken, om hem uit de bak te kunnen tillen. Maar de meeuw is natuurlijk spekglad. Na wat pogingen en een hoop vies vis-gespetter om ons heen, krijg ik uiteindelijk grip op de grote sterke vette meeuw. Ik til hem uit de bak, laat hem uitlekken en wil hem in de bench stoppen. Maar hij geeft zich niet zomaar over. Hij bijt me toch nog even snel in mijn pols en houdt me met zijn snavel stevig vast. En zo staan we daar, elkaar vasthoudend… Na een hoop gewrik krijg ik de snavel uiteindelijk los van mijn pols. Tsja, het blijft een wild dier, dat niet begrijpt dat ik hem alleen maar wil helpen.”
Snel rijdt ze naar de Vogelopvang. Aangekomen bij De Wulp, krijgt de meeuw eerst een spoelbeurt met warm water. Dan mag ‘ie even bijkomen van zijn avontuur onder een warmtelamp, want het dier is moe en gestrest van alles dat hem is overkomen. De komende week wordt hij nog een paar keer goed gewassen. Zodra hij zijn natuurlijke vetlaag weer terug heeft, en weer waterdicht is, zal hij worden vrijgelaten op zee.
Het dier was, op zoek naar voedsel, in de bak terecht gekomen. Hij kon onmogelijk zelf uit de bak komen, omdat hij doordrenkt was met vet visafval. Dit had natuurlijk voorkomen kunnen worden, door het plaatsen van een deksel op de bak. Direct na het bevrijden van de Grote Mantelmeeuw, heeft Anita de medewerkers dan ook dringend verzocht een deksel op de bak te plaatsen. De medewerkers waren enorm geschrokken, toen ze hoorden dat de vogel in de bak terecht was gekomen. En hebben beloofd hier beter op te letten, zodat dit in de toekomst niet meer voorkomt.
De hele dag stinkt de ambulance nog naar het visafval. En omdat Anita tijdens de hulpactie onder de spetters is komen te zitten, stinkt ze zelf ook een uur in de wind. En haar pols doet pijn. Maar de vogel is gered… Dit was met recht een ‘stank voor dank klusje’.
