Sirah is nu ruim 4 maanden bij ons en ze voelt zich helemaal thuis. Ze vindt het heerlijk om als een levend tapijt middenin het “looppad” te liggen of zich subtiel voor het aanrecht uit te strekken. Haar lievelingsplekjes zijn de armleuning van de bank en de vensterbank. Ze slaapt vele uren op een dag, maar vindt het ook leuk om even met onze dochter te knikkeren met grote knikkers of te spelen met kattenspeeltjes.
‘s Morgens is het wel eens wat te druk naar haar idee, dan gaat ze na het ontbijt maar even snel naar buiten. Als de kinderen op school zijn, is het tijd om op de bank te slapen. We zien haar dan tot rust komen en dan is ze ook wat toegankelijker. Ze heeft ons allemaal al wel eens verrast door op schoot te kruipen en zich te laten aaien en kroelen achter haar oortjes. Totdat ze er plots genoeg van heeft. Ze stopt dan met spinnen en kan dan, nog steeds op schoot, wel eens uithalen of een waarschuwing geven. Maar dat gaat nu al heel veel beter omdat Sirah ons, en wij Sirah, al veel beter begrijpen. Hierdoor worden haar (nog enkele) waarschuwingen ook subtieler en minder fel.
In het begin trok Sirah zich regelmatig terug. Dat kan ze doen door in haar mandje, haar krabpaal of haar ton te kruipen. (Achter de bank zitten gebeurde alleen in de eerste week.) Maar meestal ligt ze dan op de armleuning met haar rug naar ons toe, of op de mat voor de tuindeur.
We zien dat Sirah er heel graag bij wil horen en er vaak bij wil zijn, zonder al te veel aandacht te krijgen. Ze is geen knuffelaar, maar een aai een paar keer per dag, en soms naast ons op de bank liggen slapen, is heerlijk.
Als we haar ritme van er bij horen, maar niet te veel op haar huid zitten, (letterlijk,) respecteren, worden we geregeld getrakteerd op kopjes en gesnor. Ze is een heel beleefd poesje, dat miauwt als ze weer binnen komt en als ze wat wil.
Vroeger heeft ze vast blikvoeding gehad, want ze reageert sterk op het geluid van de blikopener. Als ik een blik appelmoes open maak, staat ze miauwend naast me. Als ik in de tuin bezig ben, de was aan de lijn hang buiten of er de planten water geef, is Sirah in de tuin. Ze zit er dan op gepaste afstand bij, of loopt me plotseling voor de voeten, alsof ze vraagt om een aai.
In de vakantie hebben we een oppas gevraagd om voor Sirah te zorgen. We wilden niet dat ze naar een opvang ging ivm onze vakantie. Ze heeft toen voorbeeldig op haar huis gepast en was reuze blij ons naderhand weer te zien. Ze bleef maar kopjes geven.
Tijdens de hitte ging het ook heel goed. Sirah koos een plekje in de tuin onder een flinke boom en lag daar uren te slapen. We hadden ook buiten extra water neer gezet. Van andere manieren om af te koelen wilde ze niks weten.
Het gaat zo goed dat we ons wel eens afvragen waarom Sirah meerdere keren is afgestaan. We kunnen 1 reden bedenken die inderdaad niet zo prettig is.
Sirah mauwt (ook) ‘s nachts. Wij denken dat ze zich dan alleen voelt en ons roept. Daar worden we dus geregeld wakker van. De kinderen ook. We reageren maar niet op het miauwen en hopen dat Sirah het afleert omdat de beloning, aandacht, uitblijft.
We zien het echter ook als een bevestiging dat ze er echt graag bij wil horen. Dat hebben we vanaf het begin af aan ook gezien: al haar pogingen om er, binnen haar grenzen, vooral bij te horen. En met een klein beetje geven en nemen, is dat ook helemaal niet moeilijk.
