Sirah woont nu ruim een jaar bij ons. We hebben haar begin mei 2019 bij jullie opgehaald om haar een thuis te geven.
In die tijd is ze helemaal gewend aan het reilen en zeilen hier in huis. Ze weet wanneer ze voer krijgt, ze weet wanneer ze weg moet wezen om niet weer door de jongste opgetild te worden: ze heeft een ritme opgebouwd. Een ritme dat wel wat verstoord werd door de pandemie. In plaats van dat het om 9:00 uur in de ochtend rustig was in huis, en Sirah ongestoord uren kon liggen slapen op de bank, bleef nu iedereen thuis en werd er schoolwerk gemaakt in de huiskamer. Sirah snapte er niks van. Ze zocht haar heil dan ook buiten, vaak in de tuin, waar ze zich in een schaduwrijk hoekje op rolde en uit het zicht van de kinderen, toch dicht bij huis bleef.
Ze vond een nieuw ritme, wat haar de bijnaam: Kleine Hobbit opleverde. Ze ging na een vlug ontbijt naar buiten, kwam binnen een uurtje terug voor “second breakfast” en vervolgens voor het “10-uurtje.” Daarna ging ze op haar ronde… maar zorgde dat ze halverwege de middag weer terug was voor een hapje en een beetje slaap in de schaduw. Daarna bleef ze in de buurt want het was tijd voor het diner.. en “second dinner!” En ‘s avonds komt ze naar binnen natuurlijk, voor de avondsnack!” Het was warm, maar ze wist zich prima te redden. We zetten water voor haar buiten klaar… maar daar trok ze haar neusje voor op. Van de buurman hoorden we dat ze bij hem uit de vijver dronk.
En toen sloeg het weer om en werd het een stuk koeler en af en toe zelfs nat! Sirah overlegde met zichzelf en besloot dat ze, druk of niet, nu toch echt naar binnen moest om haar plek in het gezin en vooral: haar plek op de bank op te eisen. Met een “grauw” of flink geblaas laat ze wel weten dat de kinderen haar met rust moeten laten. Dat is wel eens een teleurstelling. Maar Sirah wil gewoon het liefste rust!
De anderhalve regel met een kat in huis (op de bank) is bijna niet te doen 😉 al zou Sirah dat wel willen!
