Hallo lieve feestboek vrienden,
Ten eerste wens ik jullie allemaal een fijn Kerstfeest. In plaats van een rondje met de arrenslee, wordt het eerder een rondje roeiboot. Wát een regen afgelopen dagen zeg. Maar goed.. vandaag wil ik het hebben over…….… hé, wat nu weer?
Jaaaaa Floris, wat is er?
“Ja hoi, hier Floris, ik vind jouw gebabbel meestal wel erg vermakelijk, hoor Remy, maar vandaag ben ik in een beetje vreemde stemming. Of dat door dat kerstgedoe komt, of het idee van weer een jaar voorbij? Ik weet het niet precies. In dit jaargetijde denk ik vaker aan vroeger, wellicht omdat ik al zo oud ben, misschien is dit zelfs wel mijn laatste Kerst….”
“Hè toe nou, opa Floris, nu niet zo somber”, zegt geitje Lies, die evenals schaap Ramses bij ons was komen staan.
“Nee joh, dat ben ik echt niet meisje”, zegt Floris. “Maak je niet zo druk, maar ik denk wel eens wat vaker aan vroeger, dat mag toch wel?”
Natuurlijk mag dat, zeggen wij in koor. Wilt u er iets over vertellen?
“Ja, dat vind ik wel leuk eigenlijk. Dan denk ik bijvoorbeeld aan al die jaren dat ik met Caspar, mijn maatje, liep te dollen op de weides bij het oude asiel. Gouden tijden waren dat! Toen had ik nog zulke uitbundige dolletjes en helemaal geen spierpijn..
Er was toen ook een andere geit, Adje genaamd. Nou Remy, daar ben jij maar een driedubbel watje bij hoor. Zoals die vaak tekeer ging, niet normaal!!! Hij was niet zo slim als jij, maar gewoon een geinige gozer, met een paar aardige hoorntjes op zijn kop. We lachten ons soms suf. Hoe vaak ik niet sommige vrijwilligers heb zien rennen of wanhopig rondjes draaiend om de kruiwagen om Adje van hun lijf te houden. Hahahaha, dan kwamen we niet meer bij. Of hij negeerde ze, en wanneer ze dan vol zelfvertrouwen naar het hek liepen, dan opeens… Whammmm… vol in hun knieholtes. Brullen joh!!!! Wij van het lachen, die lui van schrik.
Adje had een apart stalletje en weitje, maar via een opening kon en mocht hij ook bij ons op de weides. En die Caspar was al net zo’n veelvraat als jij Remy. Elke dag wurmde hij zich wel een keer door die opening, om even bij Adje te schooieren, want uiteraard daar ging het hem om: om mogelijk wat eetbaars te snaaien. Adje kwam ook altijd even bij mij buurten, altijd lachen met die gozer. En voor Caspar had hij echt ontzag. Vroeger kregen we ook met regelmaat een halstertje om en dan gingen we een rondje wandelen op landgoed Oosterbeek, wat hier achter ligt, ook leuk weer eens een andere blik, hè.”
Floris viel even stil en staarde glazig voor zich uit…… “Ja mooie tijden waren dat.”
Hij keek ons aan: “Het is gewoon leuk om daar zo af en toe aan terug te denken. Dat heeft echt niets met somber te maken hoor, hooguit met enige weemoed. Hebben jullie dat dan niet, zo tegen het einde van het jaar?”
We keken elkaar vragend aan. “ehhhhhh nee”, zegt Lies, “ik in ieder geval niet. Ik ben blij met afgelopen jaar, maar dat is genoeg.”
“Precies zo”, mompelt Ramses, “ik kijk meer naar de toekomst.”
“Nu voel ik me dubbel zo oud”, grijnst Floris, “enne jij Remy, je bent zo stil, dat zijn we niet van je gewend.”
Ik denk na, zeg ik.
Waarop Ramses roept: “Blijven doen, vooral blijven doen gozer, blijft het lekker rustig hier, hahaha.”
Neeee zonder dollen, ik ben echt sprietje serieus. Dat zijn mooie herinneringen trouwens Floris! Maar wat ik me nu afvraag, door wat ik zo hoor en probeer te lezen. “O jeminee, daar gaan we weer”, zucht Ramses.
Nee echt effe serieus, maar waarom eten die tweebeners met Kerst eigenlijk zoveel dieren op? Ik hoorde dit jaar meer dan twee en een half miljoen alleen al in Nederland. Tikje waanzinnig toch, ja toch, niet dan.
Er valt een ongemakkelijke, zelfs een beetje een verdrietige stilte en iedereen kijkt wat onbeholpen naar elkaar.
“Dat zijn vragen, waarop wij het antwoord toch niet weten”, zegt Floris nadenkend. “Een vos zou smullen van onze buren de kippen, en een wolf zou jou een traktatie vinden, Remy. Maar die tweebeners zouden…… nee ik weet het eigenlijk niet.”
Weer viel er een bedrukte stilte in de stal. Zelfs Boe, die in de deuropening had meegeluisterd, zweeg en keek voor het eerst met enige eerbied naar Floris.
“Weet je wat ik dood en doodeng vind, en waar ik heel erg bang voor ben?”, klonk er opeens gedempt uit de naastgelegen stal. Verbaasd draaiden alle hoofden naar het openstaande bovenluik van de stal, waar Njàla, ”het witte logeerpaard” met haar hoofd over de onderdeur hangt.
“Hé, wat leuk dat jij ook meedoet”, zegt Floris, “maar wat vind jij zo eng?”
“Vuurwerk, die knallen en flitsen”, stamelt Njàla, verlegen door alle aandacht. “Of er een vuurpijl in de wei was ontploft”. Plotseling begon iedereen door elkaar te roepen. Vind ik ook, schande, levensgevaarlijk, doodeng, bezorgt ons trauma’s, stress. Met veel gemekker, geblaat en gehinnik vlogen de kreten door de lucht.
Rustig, rustig.. roep ik, jullie hebben absoluut allemaal gelijk. Ik heb er veel over gelezen.
“O jee, nee hè”, blaat Ramses, “ik voel weer een hoorcollege aankomen.”
Neeeee, nu niet gelijk zo zeuren Ramses, dit is bloedje serieus en heel, heel ernstig. Ieder jaar zijn er veel slachtoffers te betreuren onder zowel huisdieren, als voor de hobby gehouden landbouwdieren, en dieren die in het wild leven. En dan heb ik het nog niet eens over alle dieren die in shock wegvluchten, en eenzaam sterven. Dat zijn verschrikkelijke drama’s. Ik begrijp sommige tweebeners niet. Er zijn er zelfs bij die moedwillig vuurwerk naar een dier gooien, of nog ergere dingen doen, maar dat kan ik niet uitspreken. Zó erg is het. Ieder jaar worden er in asielen deze hoopjes ellende binnengebracht. En die hebben dan nog een soort van geluk gehad, want ze zijn tenminste nog gevonden.
Dus lieve blog lezers, hou heel, heel, heel alsjeblieft je diertjes rond Oud en Nieuw binnen. Zelfs al is hij of zij dat niet zo gewend. Het bespaart zoveel leed. Zelf zou ik al dat vuurwerk allemaal…. potverdriedubbeltjes…. meèèhhhhhhhh… grrrrrrrrrr… maar ja, ik ben maar een geit.
“Rustig maar Remy, je punt is meer dan duidelijk. Fijn dat je dit benoemde Njàla”, zei Floris en gaf haar een knipoog. “We zijn het als dieren allemaal met je eens. Maar nu is het Kerst, dus wat zouden jullie ervan vinden als we eens een keertje allemaal tegelijk zouden lunchen. Samen en dan zonder ruzie, gekibbel of duwen en schoppen.. Want soms, heel soms zijn we net mensen. Nou jongens, wie wil er een peentje??”
Wat is die Floris toch een toffe peer, en jaaaaaaa!!!! Uiteraard wil ik ook een peentje!! Maar voordat ik aan dat peentje begin, wens ik jullie allemaal, maar dan ook allemaal. Namens alle dieren en verzorgers van ons hospitaal…. hele fijne dagen in deze toch wat vreemde tijd!!!
Allen een hele dikke kerst smakkerd,
Meehhhhhhhhhh, Remy
Njàla ⤵️
Floris ⤵️
