Lieve Lieve Lezers,
Hier een laatste bericht van Floris.
‘Op het moment dat jullie dit lezen, ben ik vertrokken voor een tijdloze reis.
En het is goed zo.
Ruim achttien jaar heb ik hier mogen vertoeven, ook ik was destijds ontheemd en gedumpt. Maar door jullie liefdevol opgevangen. Vele mede weide bewoners heb ik zien komen, en weer gaan. Ik mocht blijven, en had een onbezorgd leventje.
Nu ja, soms verplicht meewandelen in het park hierachter, of netjes blijven staan voor een hoefsmid of een stevige borstelbeurt. En dollen met mijn vrienden, het belangrijkste wat er was. Ach, Caspar.. wat een toffe pony gozer was dat. Wellicht kom ik hem nu nog ergens tegen. Wie weet samen met die andere gestorven vrienden, zoals Godfried, Adje, Remy, en Jay Jay.
De laatste jaren begonnen er wat lichamelijke ongemakjes te ontstaan, herkenbaar toch. Wel moesten wij zo rond 2017 voor een lange tijd met zijn allen uit logeren. Vanwege die grote verbouwing, jullie weten wellicht nog wel voor mooiere weides en nieuwe stallen. Toen we terug kwamen in 2018 was ik best wel mager geworden, dit vond men hier zorgelijk en ze gingen gelijk bloed prikken, en ja hoor.. wat bleek… had ik PPID (ziekte van Cushing).
Hierdoor was mijn hele hormoon gedoe verstoord, en daardoor viel ik zo af, maar door hun getroetel klom ik weer uit het dalletje. Vervelender was het hard slijten van mijn kiezen. Men deed er alles aan, maar hooi eten ging me steeds slechter af. Maar die toppertjes die hier rondlopen sleepten werkelijk van alle soorten voer aan, om dit te compenseren.
Echter zo’n jaar geleden kwam er een andere kwaal bij: een plaveiselcelcarcinoom bij mijn plasser. In het begin had ik daar niet echt last van, het werd ook regelmatig gewassen. Maar sinds een paar maanden groeide dit kankergezwel harder en harder, en werd pijnlijker. Die verzorgers probeerden echt alles, antibiotica injecties, (daar werd ik niet echt vrolijk van) maar ook pijnstilling, ontstekingsremmers etc.. Maar helpen deed het niet, ik was een kei in het verbergen van pijn en ongemak.
Maar de laatste tijd lukte dit niet meer zo goed, denk ik. Lies en Ramses begonnen het te merken. En ook sommige verzorgers keken me steeds verdrietiger aan. Dus nu is het over als je dit leest, geen ongemak of pijn meer.
Een traan mag, maar niet teveel laten stromen hoor! Ik heb hier een fijn leven gehad. Denk vooral aan jullie vrienden en jullie eigen dieren! Knuffel ze, praat met ze, zó belangrijk. Heb ik altijd van genoten.
Lies en Ramses, jullie waren echte vrienden. Lieve Lies, heb niet het lef om met de blog te stoppen, je kan het! Ramses dank je voor je wijsheden, en let wat op haar. Brombeer en andere verzorgers, dank jullie voor alles.
Het was mooi, het was tof….. en genoeg.’
Floris
