Op een dinsdagmiddag, een kleine 3 weken geleden, krijgen we een telefoontje vanuit de Delftselaan in Den Haag. Er zou een kat gedumpt zijn in een mandje bij de speeltuin.
Eenmaal aangekomen ziet ambulancechauffeur Rutger een kat in zijn eigen reismandje, helemaal alleen op een randje staan. In de ambulance onderzoekt Rutger het dier en hij lijkt gewond aan zijn voorpootje. Hij houdt het op en in de lucht en het pootje is erg gevoelig. Dit ongecastreerde katertje is niet gechipt en we nemen hem mee naar ons hospitaal, alwaar hem een warm plekje wacht..
We hebben hem Pepijn genoemd. Soms houdt een kat uit stress zijn pootje op, maar Pepijn hield hem continue hoog. Onze dierenarts heeft hem pijnstilling gegeven en onderzocht. Hij had een hele dikke pijnlijke rechterpoot en daar ook al last van spieratrofie. Dat is wanneer de spieren dunner en minder krachtig worden. Meestal ontstaat dit als een dier niet of nauwelijks beweegt. Pepijn heeft zijn poot dus al enige tijd niet gebruikt.
Pepijn was enorm van slag en heel erg bang. Als hij alleen in zijn hokje zat en niemand in de kamer was, miauwde hij heel klagelijk. En als we bij hem gingen zitten werd hij bang. Hij vertrouwde ons mensen helemaal niet. Hij blies en verstopte zich. Arm dier.. amper een jaartje jong: een kitten nog!!
We zijn bij hem gaan zitten, hebben hem de mooiste verhaaltjes verteld, allerlei lekkere hapjes aangeboden en we hebben wat af geknipoogd naar hem. Hij is inmiddels ruim twee weken bij ons. Het socialisatieteam is elke dag met hem aan het werk. En gelukkig begint hij ons zo zoetjesaan wel ok te vinden.
Wat er met Pepijn is gebeurd? Daar kunnen we alleen maar naar gissen. Zijn poot was ontstoken en moet nog verder herstellen, en emotioneel heeft hij nog een paar stapjes te gaan. Maar daar gaan we hem uiteraard, met z’n allen, mee helpen… Zodra hij klaar is voor een nieuwe start zien jullie hem op onze site!
