Vorige maand lazen jullie over de tien parelhoenders bij voetbalvereniging DWO in Zoetermeer. Op de eerste dag dat we daar aankwamen, vlogen ze alle tien snel de bomen in en konden wij er niet meer bij. Op dag twee hebben onze chauffeurs acht van de tien parelhoenders kunnen vangen door ze in een fuik te lokken. Jullie hebben het verhaal van de derde poging, om de laatste twee vogels te vangen, nog van ons tegoed.
In het park aangekomen moesten chauffeurs Samantha, René en twee stagiaires de laatste twee hoenders eerst opsporen. Ze bleken in de struiken te zitten. Het plan was om ze naar het voetbalveld te lokken, waar het fuik (een lang, laag net) al klaarstond. Helaas waren de hoenders niet van plan om mee te werken: de eerste pogingen mislukten. Er moest snel een ander plan komen!
Intussen waren de dieren naar het tweede voetbalveld getrippeld, wat veel groter was en geen hekwerk had. Oh oh! De beheerder was ook gekomen om te helpen. Eerst moest de ambulance dichterbij gereden worden, om alle spullen onder handbereik te hebben. En toen? De hoenders terugleiden naar het eerste veld was geen optie. Dus het fuik moest hun kant op.
Samantha bedacht een list. Op het veld stonden al meerdere goals, waarvan er één amper grote gaten had. Dat zou een mooi fuik zijn! Beter nog: hun fuik vastmaken aan het net van de goal! Zo konden de parelhoenders minder snel ontsnappen, want ze zijn enorm snel en kunnen hoog fladderen. De voorbereiding was grondig, het moest in één keer lukken. Naast het goal stonden de bench en wat reservenetten al klaar. Je weet maar nooit…
Ondertussen moesten ze ook de dieren in de gaten houden, want ze konden van hier onder het buitenste hekwerk door, zo het bos in. En ja, dan kon je ze niet meer vangen. Uit voorzorg klom één van de stagiaires over het hek om ze zonodig terug te jagen naar het veld.
Toen kwam het spannende moment: met z’n vieren werden de parelhoenders als vee richting de fuik gedreven. Met kippenvoer en met het rammelende bakje als lokmiddel kwam de groep beetje bij beetje dichterbij het fuik. Nu was het een kwestie van veel geduld, want met het doel in zicht kun je gauw slordig worden. Van elke onverwachte beweging schrokken de hoenders en weken uit. Het kostte engelengeduld om te wachten tot de dieren ver genoeg in het fuik zaten om de uitgang te blokkeren.
Na ruim een uur was het zover: ze liepen erin. Poeh!! Nu de hoenders nog vangen. Eén stagiaire kroop in de fuik, met René erachter om te helpen en als extra beveiliging. Met de netten aan de vangstokken konden ze de dieren snel vangen en in de bench doen.
Wat een klus, maar dankzij een goed plan en samenwerking was het gelukt! De twee geschrokken hoenders zijn in het hospitaal met hun soortgenoten herenigd.
Lees ook deel 1 van dit verhaal
