Hallo lieve dierenverzorgers,
Vrijdag is het 12 weken geleden dat wij, jullie Chunker, onze Tom mee naar huis genomen hebben. Tijd voor een speciale update van Tommie zelf:
‘Sorry vrienden, ik denk nog weleens aan jullie maar missen doe ik jullie niet. Ik heb het veel te goed hier in mijn nieuwe huis en het personeel is geweldig. Ze kletsen de hele dag door tegen mij en afhankelijk van de stand van mijn oren, fluisteren ze dan ineens. Ik word geaaid en geborsteld, geef kopjes bij het leven, ik krijg alle aandacht die ik wil. Het voelt wel heel lekker hier. Wel een nadeel dat het langslapers zijn, ik moet dan praten als Brugman om ze uit bed te krijgen, want dan ben ik nogal hongerig. Maar die heerlijke brokjes zijn wel het wachten waard.
Na het eten ga ik meestal even op de bak, mijn vrouwtje klaagt wel dat ik, zonder om te kijken naar mijn poepie, zo weer de bak uitstap en niks begraaf, ruikt niet zo lekker vindt zij. Ja sorry hoor, niemand heeft mij dit ooit geleerd. Omdat ik in de vreetmodus ben, zoals vrouwtje dit noemt, vraag ik verder de hele ochtend om meer eten. Denk toch dat ze mijn kattentaal niet goed begrijpen want ik krijg geen brokjes meer. Wel soms een stukje kaas of een beetje kwark of iets anders lekkers, ze kunnen mijn charmes niet weerstaan. Dus doen ze meer alsof ze me niet begrijpen denk ik.
Ik kan hier heerlijk op de bank, bed en alle stoelen, heb een ‘veilige’ kamer waar ik mijn eigen bed heb. Da’s fijn als er weer eens bezoek komt, dan ga ik gewoon naar bed, onder de dekens, lekker veilig. Ik moet niks hebben van vreemde snuiters. En als die snuiters weg zijn, ga ik stoer weer naar binnen, niks aan de hand meneer! Aan buiten zijn heb ik echt geen behoefte, mij te koud, veel te lawaaierig en te onzeker. Laat mij maar op de bank, mijn favoriete plekkie.
Ik heb wel een klacht, het duurt zo ongelofelijk lang voordat ik mijn diner krijg hier. Pas om 5 uur zijn ze bereid mijn eten te bereiden. Hoewel ik al om 3 uur begin met te vertellen dat ik hongerig ben, is dat aan dovemansoren gericht, geen reactie. Maar ik ben een volhouder hoor. Poot stijf, pitbull gedrag! En dan te bedenken dat mijn baasjes dachten dat ik niet kon praten, nou ze weten nu wel beter, tot waanzin drijf ik ze zo nu en dan haha. Ik klets ze de oren van het hoofd.
Soms lijkt het wel school hier, zijn mijn ogen vies, gaat het vrouwtje voordoen hoe ik moet poetsen. Ach om haar te plezieren doe ik het maar na, anders komt ze weer met een doekje om mijn ogen schoon te maken.
Weet je wat ze hier ook doen, je gelooft het niet hoor, nou…. wat denk je………. Ze knippen mijn nagels!!!!
Hoe dan zou je denken, maar zij dóén het gewoon. Wat een lefgozers zijn het hier. Er zijn geen doden of gewonden, er is geen druppel bloed gevloeid, wonderbaarlijk dit! Het was wel nodig moet ik zeggen, ik bleef overal aan hangen en nu niet meer. Krijg ook een snoepje als het gedaan is, ook wat waard toch!
Over snoepjes gesproken, iedere avond hebben we een ritueel, eerst de hele avond tegen het vrouwtje aan gelegen, lekker snorren en slapen, top geregeld. En als we dan naar bed gaan, gaat het vrouwtje snoepjes gooien en mag ik ze vangen, zo’n leuk spel joh. Daarna gaan we slapen, heerlijk slapen.
Ik zie wel op tegen de knallen later deze week, hier thuis doen ze net alsof ze die knallen niet horen en geven mij een aai over mijn bol. Komt wel goed denk ik.
Jullie horen het, ik heb mijn plek gevonden, ga hier nóóit meer weg. Ik ben zo blij dat jullie mij van straat hebben geplukt, zo goed voor mij hebben gezorgd en een warm, tijdelijk onderkomen hebben gegeven.
Ik wens jullie allemaal een heel goed nieuwjaar en de allerbeste liefste wensen, ook namens mijn personeel..’
Veel liefs van Tommie en zijn personeel ❤️
