Na drie dagen liepen Niels en Pita (poes) al langs elkaar heen door het huis, zonder haar protest. En samen eten vond ze na die dagen ook al geen probleem meer. Wonderbaarlijk snel heeft ze Niels als huisgenoot geaccepteerd. Af en toe krijgt hij een pets op zijn kop als ze hem te brutaal vindt, en hij mag ook nog niet bij ons op bed slapen van haar. Maar zo over het algemeen, is het goed samen.
Zelfs de knorrige bovenbuurman kater Indy, die alle andere katten belaag, heeft geen weerwoord tegen vrolijke Niels. Zo af en toe gaat Niels even gezellig bij hem liggen in de tuin en hij zegt Indy altijd uitgebreid gedag. Indy heeft met Niels zijn eerste vriendje in de buurt.
Niels is sowieso dol op de tuin. Na anderhalve week heeft de durfal zelfs de tuin verlaten naar het achterterrein. Dat was helemaal niet de bedoeling en hij had ook meteen een aanvaring met de Ezel die daar rondloopt. Dat was eng, maar ook wel goed. Want Niels rende na zijn ontsnapping regelrecht onze tuin en huis in. Hij heeft wel een half uur onder bed gezeten. Wij wisten toen dus dat het huis hem wel beviel als veilige haven. De dagen daarna, ging hij alleen nog maar even neuzen bij de buren.
Na twee weken hebben we daarom het kattenluik voor hem open gezet en mag hij ook alleen de tuin in. Dat bevalt hem prima, zondagavond is dat alweer een week. Na een rondje tuin komt hij even binnen een knuffel halen of wat slapen en dan hop weer naar buiten. Het rode touwtje krijgt niet meer alle aandacht, maar blijft een favoriet. Speelgoed muizen en echte kikkers zijn ook leuk. Bijen en hommels zijn heel interessant om te bekijken, de planten, de lucht, de mensen, de vijver. Van dichtbij of de zaak van een afstandje bezien vanuit de schaduw.
Wij zijn heel blij dat Niels bij ons wil wonen en Niels is volgens mij ook wel heel blij met zijn nieuwe plek. Een dikke knuffel terug van Niels, een knikje van Pita en groeten van ons.
