Inmiddels is Mr Humphries twee maanden bij mij. Wat een lieverd! Als je thuis komt hang hij graag in je armen en ‘s morgens slaapt hij het liefst nog even uit, languit over je heen gestrekt. De eerste dagen heeft hij gelijk goed zijn kattenbak en mandje gevonden, maar zijn voerbak vooral. Bij voorkeur ook al het eten dat ik at! Dat gaat steeds beter. Ik probeer op het moment om wel ook een beetje op zijn gewicht te letten en hem een afgemeten hoeveelheid te geven. Maar ja, die bodem is dan zo snel in zicht van z’n voerbakje…
Hij heeft behoefte aan lekker veel spelen, hoewel ik voor de onderburen probeer de minder luidruchtige speeltjes te kiezen. Intussen komt hij ook vaak wat terugbrengen zodat ik weer z’n speeltje weg kan gooien. Nog even en hij kan apporteren.
Nu is Mr Humphries wel eentje met wat pech aan het begin van zijn leventje. Zijn achterlijf zwenkt wat uit, mogelijk door een ziekte voor of vlak na de geboorte. Hij buitelt zich bij mij thuis overal op, over en af. Soms heeft hij te veel spannende dingen gezien op het terras. Dan rent hij als een malle door het huis en vergeet hij even dat hij achterpootjes heeft die ook mee moeten doen. Dus zijn buitenmomentjes probeer ik kort te houden. Hij heeft ook wat trekjes met zijn achterpootjes, als hij ligt te spelen ‘trappelt’ hij. Als ik thuis kom wil hij op mijn arm en dan strekt hij die achterpootjes en zijn lieve roze teentjes helemaal uit, smelt… Volgens mij heeft hij er allemaal geen last van en maak ik me vooral meer zorgen over zijn vele vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan!
Vandaag is hij weer met mij mee in de auto gegaan. Autorijden vindt hij helemaal niet zo heel erg. Volgens mij begint hij al te wennen. Ook uit logeren gaan vindt hij prima en hij vindt zijn natje en droogje prima terug. Ik krijg veel te horen dat ik zo’n geluk met hem heb, maar dat is toch hopelijk wederzijds. Op naar nog vele Kerstmissen samen!
Hartelijke groet van ons ….
