’t Was de derde dinsdag in september en ik lag net lekker weg te dromen na m’n ochtendritueel. Staan er ineens een man en een vrouw voor mijn neus. Ze keken mij aan, aaiden mij en spraken honderduit met mijn ambulancevriendin. Even later kwamen ze weer terug en propten mij in een bak met gaten. Tien minuten later mocht ik daar weer uit. Een nieuw huis!
De vrouw en de man keken naar de troonrede – ik kroop onder een oud meubel. Mijn eigen voornemens voor de komende tijd waren heel simpel: goede vrienden worden, zodat ik goed te eten en te drinken zou krijgen. Later die middag probeerde ik mijn nieuwe toilet – prima! Nieuw speelgoed – leuk! En maakte ik een rondje door het huis. Comfortabele banken en oh, wat een heerlijke krabstoel! Maar daar dacht mijn personeel iets anders over…
Inmiddels voel ik mij helemaal thuis hier en heb m’n vaste plekjes voor dit en dat. Een fijn zacht bed, een bergje speelgoed. De baasjes knuffelen mij veel en we hebben lange gesprekken. Meestal zijn we het wel met elkaar eens, soms niet. Ik heb daar nog wel een doos trucjes voor. En ik weet ze makkelijk voor mij in te nemen. Dan geef ik kopjes en knor een eind weg. En ze smelten…
’s Nachts inspecteer ik het aanrecht en de pannen. Maar de kok heeft mij door. Toch is het leven goed hier – ik denk dat ik maar blijf!
Lieve poot van Morris
