Het Verhaal van Ken deel 3
In de eerste twee delen van het Verhaal van Ken konden we lezen dat een ernstig gewonde kat door onze ambulancechauffeur naar de dierenarts werd gebracht, waar een conservenblikje werd verwijderd dat lange tijd moet hebben vastgezeten op zijn kopje. Hierna kwam Ken, want zo noemden we hem, in de couveuse van het dierenhospitaal terecht. Er werd gevreesd voor zijn leven. Maar wonder boven wonder krabbelde de ongelofelijk sterke kat weer op. De reacties op de verhalen waren overweldigend. Velen zullen zich dan ook afvragen hoe het nu met Ken gaat. Lees het derde en laatste deel van het bizarre relaas van de kat met het blikje op zijn kop.
Als Ken zelfstandig begint te eten, lijkt het hek van de dam. Alsof hij dagen van hongeren probeert in te halen. Hij eet als een tijger! Alles wat we hem voorzetten, gaat schoon op. Toen hij bij ons binnen kwam, woog hij nog maar net 2,5 kilo. We proberen ons voor te stellen hoe het allemaal zo gekomen is. Hoe lang hij op straat zou hebben rondgezworven, mager en onder de vlooien. Had hij zo’n honger dat hij tussen het zwerfafval naar eten zocht? Dat hij een blikje met restjes eten vond, dat hij helemaal tot op de bodem wilde uitlikken, waardoor hij klem kwam te zitten? We weten het niet en kunnen alleen maar gissen.
Zes keer per dag krijgt hij bij ons hapjes om aan te sterken. Als we eten geven, is het eerst even aaien en kroelen en dan begint hij luid te spinnen. Daarna eet hij en valt hij direct weer in een diepe slaap. Na een paar dagen mag Ken eindelijk uit de couveuse. Hij kan naar de quarantaine-afdeling, de ziekenboeg, waar hij zijn eigen hokje krijgt, met een warm dekentje en een lekkere warmtemat. Hoezeer de verwondingen nog steeds zichtbaar zijn, oogt de dappere kanjer toch tevreden.
Elke dag moeten we zijn kopje en vooral zijn oren, waar nog steeds veel pus uit komt, schoonmaken, spoelen en behandelen. Nadat we hem heel voorzichtig gewassen hebben, smeren we hem in met honingzalf, een wondzalf met een goed herstellend vermogen. En Ken krijgt medicatie, van antibiotica tot pijnstillers. Ken laat alles toe. Hij ligt te kroelen van de knuffels en geniet van de aandacht. Hij is ook zo onwijs lief! Het lijkt alsof hij zijn dankbaarheid toont door zich helemaal te geven op de momenten dat hij niet slaapt. We halen hem regelmatig uit zijn hokje en dan mag hij knuffelen op schoot, waarbij hij spint alsof het een lieve lust is.
Fysiek zijn er nog wel aandachtspunten. Hij houdt zijn kopje scheef, omdat hij evenwichtsproblemen heeft, die voortkomen uit ontstekingen in zijn midden- en binnenoren. En aangezien daar ook zijn evenwichtsorganen zitten, houdt hij dus zijn kopje scheef. We hopen dat dit weer goed komt als de ontstekingen weg zijn, maar kunnen daar nog niets over zeggen. Wel wordt er inmiddels voorzichtig geoefend met lopen. Daardoor hopen we dat hij leert om straks beter met eventuele evenwichtsproblemen om te gaan.
In ieder geval gaat hij absoluut de goede kant op! Zo is hij inmiddels al bijna 7 ons aangekomen, zien de wonden er steeds beter uit en zijn de oren bijna weer dicht. Kortom: Ken wordt steeds meer kat, maar dan wel een schat van een kat! Een schat die je de oren van het hoofd eet, dat dan weer wel. Hij eet zelfs brokjes. Omdat zijn holtes ontstoken zijn, zou je denken dat het kauwen op een wat hardere substantie pijn doet, maar Ken eet moeiteloos door.
Ook is er natuurlijk meteen een zoektocht gestart naar het baasje van Ken. Mocht je een serieuze tip hebben, dan kun je ons altijd bellen.
We zullen je in ieder geval via updates op de hoogte houden van Ken’s voortgang. En tot slot nog even dit: in hetzelfde weekend dat Ken werd gevonden, verdronk een kat met ook een blikje op zijn kop. Laten we alsjeblieft met z’n allen ervoor zorgen dat er geen afval meer terecht komt op straat.
op zijn pootjes…
Na de dagelijkse wasbeurt, even na-knuffelen
