We behandelen veel ernstig gewonde dieren in ons dierenhospitaal en dit werk vindt veelal ‘achter de schermen’ plaats. Vandaag nemen we jullie mee naar ons hospitaal en vertellen we het eerste deel van Kater Olof zijn verhaal.
Het is 15 oktober als we ‘s ochtends vroeg een melding krijgen dat er een kat is aangereden in Zoetermeer. Wanneer onze Chauffeur Jurjen daar aan komt, stokt de adem even in zijn keel. Hij treft een kat aan die meer dood is dan levend. Hij pakt het katertje voorzichtig op en vertrekt met spoed naar de dierenarts. Daar wordt de kat, die wij Olof hebben genoemd, opgenomen.
Het arme diertje blijkt uitgedroogd te zijn en compleet in shock. Zijn lichaam is onderkoeld, hij heeft flinke ondertemperatuur. Zijn onderkaak is gebroken, zijn lip is gescheurd en hij heeft een flinke longkneuzing, waardoor hij ontzettend moeilijk kan ademhalen. Het is hartverscheurend om hem zwaar te horen ademhalen. Ook kan Olof met geen mogelijkheid zelf staan, alles doet hem pijn. Röntgenfoto’s laten zien dat hij al Spondylose heeft in zijn rug: dit is slijtage van de wervelkolom. En of dat alles niet genoeg is, heeft hij ook nog neurologische problemen, door de harde klap.
Olofs lip wordt gehecht, hij krijgt een infuus en de dierenarts legt een voedingssonde aan. Want het arme katje is niet in staat om zelf te eten. Hij krijgt nu vloeibare voeding, direct door een slangetje naar zijn buik. Ook krijgt hij uiteraard pijnstilling. Olof blijft 2 dagen bij de dierenarts in de warmte- en zuurstofkooi, want door de boerenstaking die op 16 oktober bezig is, durven wij geen risico te nemen om hem te verplaatsen. Stel je voor dat we in de file staan met dit zwakke dier.
Na 2 dagen komt Olof bij ons in het hospitaal en zien we een zielig hoopje dier, dat moeite heeft om te bewegen. Ook bij ons verblijft hij nog ruim anderhalve week in de zuurstof- en warmte kooi. We voeren hem door de sonde, helpen hem met zijn blaas te legen en al die tijd ligt Olof daar maar. Hij ademt enorm zwaar, kreunt en is rusteloos. Hij voelt zich zo naar, dat hij gewoon niet weet waar hij het zoeken moet. En toch krijgen wij lieve kopjes en als we hem zachtjes aaien, spint hij. Wat bijzonder is dat, dat een kat die zich zo beroerd voelt, toch nog kopjes wil geven.
We zitten bij hem, om beurten en praten tegen hem. Olof gaat niet vooruit, maar ook niet achteruit. Het is afwachten of hij het gaat redden.
Nachtzuster Carlijn gaat steeds weer bij hem kijken en stelt arme Olof gerust…
Olofje in de couveuse… opwarmen en bijkomen..
En dan voeren door een voedingssonde in zijn nek, want zelf kan Olof niet eten.
