Hoofdafbeelding ter illustratie.
In onze Noordzee leven veel zeehonden. Om uit te rusten komen ze aan land. Daarin schuilt een risico, want onze stranden zijn zelden ‘leeg’. Vaak gaat het goed, maar niet altijd. Soms worden zeehonden slachtoffer van loslopende honden. Zo ook het jonge zeehondje in dit verhaal.
Vrijdag 28 januari worden we gebeld: “Kunnen jullie een zeehondje ophalen dat gebeten is door een hond in Bloemendaal? Hij ligt ter hoogte van strandtent Samblas.” De vraag komt van de strandingscoördinator van Zeehondenopvang A Seal. Bloemendaal is een aardig stuk buiten ons gebied. Maar ze bellen ons omdat zij op dat moment geen andere zeehondenwachter met strandauto beschikbaar hebben. Een zeehondenwachter is iemand die een speciale EHBZ-cursus (eerste hulp bij Zeezoogdieren) heeft gevolgd. Want aan het ophalen en verplaatsen van zeehonden zijn regels en wetten verbonden. Nou helpen de zeehondenwachters uit Noordwijk ons regelmatig met gestrande zeehonden. En andersom helpen wij hen als dat nodig is.
Onze Cherinda heeft gelukkig de EHBZ-cursus gevolgd en ze gaat direct op weg in onze 4×4 auto. Toch is alleen gaan altijd spannend, dus ze belt nog even naar de EHBZ Noordwijk om te vragen waarom zij niet kunnen. Het blijkt dat hun auto bij de garage staat, maar gelukkig is er wel iemand die mee kan gaan: onze altijd betrouwbare Kees. Hij heeft meer dan dertig jaar ervaring met zeehonden. Cherinda pikt Kees op in Noordwijk en ze rijden daar meteen het strand op richting Bloemendaal.
Het is even zoeken geblazen naar het zeehondje. Ah, daar is het: een groepje zwaaiende mensen staat bij de zeehond te wachten. Zij hebben hem ‘bewaakt’. Cherinda en Kees treffen een zwaargewonde, jonge grijze zeehond aan. Het kleintje is vermoedelijk pas een week of vier oud. Grijze zeehonden worden wit geboren op een zandbank en verliezen deze witte vacht na twee tot drie weken. Na dertig tot 35 dagen verlaat moeder het jong en moet het zelf voedsel gaan zoeken. Dit jong is dus nog onervaren en kwetsbaar. Naast de verwondingen valt op dat het verzwakt is en in shock verkeert.
Kees pakt het kleintje snel in, want er is haast: het moet zo snel mogelijk naar A Seal Stellendam, de Zeehondenopvang! Als Cherinda daar aankomt, staat er al een team klaar om het zeehondje op te vangen. Het gaat met spoed op tafel bij de dierenarts. De wonden lijken aanvankelijk mee te vallen, maar uit onderzoek blijkt dat er ook diepe wonden zijn. De apathie is een teken van shock, mogelijk door stress en pijn. Middags krijgen we bericht dat hij nog in kritieke toestand is. We duimen…
Helaas heeft dit zeehondje het niet gered: de volgende dag is het overleden, maar vier weken oud. Rust zacht jonkie.
Laat wilde dieren met rust!
En zorg er ook voor dat je hond hen niet lastigvalt. Ook de zeehond heeft het recht om het strand te gebruiken, zonder gestoord te worden. Zie je een zeehond liggen en het dier ligt in de zogenaamde ‘banaanhouding’, dan zie je een gezonde zeehond die rust. Ze hebben, net als ieder dier, even tijd nodig om uit te rusten. Ook een zeehond moet op krachten zijn om de zee te trotseren. Jaag het dier dus niet het water in!
Zie je een zeehond met wondjes of bloed, of een zeehond die helemaal plat ligt, bel ons direct op 070 3282828! Of bel EHBZ (Eerste Hulp Bij Zeezoogdieren https://ehbz-nederland.nl/). Benader het dier niet zelf. Dat geeft het dier onnodig stress. En daarbij kunnen ze behoorlijk bijten en dat kan gevaar opleveren voor jou, je kind of je hond. Laat ze dus alsjeblieft met rust!
Let op: onderstaande beelden zijn niet prettig om te zien.
