Na het overlijden van mijn vorige kat, Ginger, wist ik het zeker: ik begin er niet meer aan! Dat gesjouw met kattengrit en het gedoe om voor elke vakantie weer een goede oppas te vinden. Nee, ik wilde mijn absolute vrijheid terug.
Ruim een half jaar hield ik het vol. Toen zag ik Liza. Een heel charmant lapjespoesje van circa 9 maanden. Ze was uit het water gevist en vervolgens in het Dierenhospitaal van de Dierenambulance terecht gekomen. Te mager, arm gespierd en mank aan één achterpootje. Maar na de goede zorgen van de medewerkers en vrijwilligers in het hospitaal aan de Binckhorstlaan mocht ze worden geplaatst. Ik was na één blik op de foto verkocht.
Waarom wilde ik toch geen poezenbeest meer in huis? De argumenten verdwenen als vanzelf naar de achtergrond. Ze maakten plaats voor enthousiasme: hoe snel kon ik voerbakjes, speeltjes en nota bene een kattenbak kopen. De eerste kennismaking was pro forma. Zoals mijn dochter terecht opmerkte: ‘Hoezo kijken, je neemt haar toch wel.’ En zo geschiedde. Op een dinsdag gingen we haar ophalen.
Haar eerste stappen en dagen in mijn huis waren nog wat onwennig, van beide kanten. We moesten aan elkaar wennen en Liza moest vertrouwen tanken. We zijn nu zo’n 2 maanden verder. Wat ben ik blij met mijn nieuwe huisgenootje.
Als in een goede relatie zijn we helemaal op elkaar ingespeeld. ’s Avonds vanaf een uurtje of 10 zit ze bij de deur met een blik van: is het geen tijd om naar bed te gaan. ’s Ochtends is ze de eerste tegen wie ik praat. En als ik langs de eetkamertafel loop krijg ik een speelse tik tegen mij benen.
Kortom, het leven is zoveel gezelliger met Liza. En ik hoop dat ze er andersom ook zo over denkt.
