Eerlijk gezegd zagen we het onafwendbare steeds dichterbij komen. Nu klinkt dit wellicht wat melodramatisch, maar voor velen van de medewerkers gold dit toch wel een beetje.
Caspar de pony, als je alleen al zijn naam noemde tegen één van de vele verzorgers, rolde er spontaan wel een anekdote uit. Meestal ging het dan over eten, want op dat gebied was hij onverzadigbaar. Als je de wei opstapte, kwam hij vaak in volle galop aangesneld, met een blik in zijn ogen van.. ”haaa eten!”
Liet niet ergens een hek, deur, of kippen verblijf even openstaan, want daarvoor had hij een ingebouwde radar, althans zo leek het. Werkelijk alles vond hij eetbaar. Echter ook zonder die eet geneugte, was het een uitermate vriendelijk, en vooral nieuwsgierig dier. Ging je een stal schoonmaken, dan wandelde hij op z’n gemak met je mee naar binnen. Je kreeg vaak niet eens de kans om de deur dicht te doen. Pontificaal ging hij dan precies op het schoon te maken gedeelte staan, met een blik van: ”en nu?” En onderwijl uiteraard even aan je jas, of broekzak ruikend, je wist immers maar nooit.
En toen kreeg hij last van hoefbevangenheid, iets waar hij erg gevoelig voor was en in de loop der jaren wel meer last van had. Echter dit maal werd het de afgelopen weken, ondanks strenge diëten, medicijnen, en talloze dokter bezoeken, alleen maar erger. Toen vandaag het moment kwam dat we met tranen in de ogen afscheid moesten nemen van onze Caspar…
Dag lieverd, dag onze allerliefste Caspar… We gaan je zo verschrikkelijk missen. Dank voor de mooie jaren vol liefde en gekkigheid. Onze allerliefste jongen… rust zacht….
Caspar 31-05-2002 – 27-02-2020
