Dit is een artikel uit ons magazine van juni 2021. Wil jij ons magazine voortaan per post ontvangen? Word donateur!
Tekst: Mick Boskamp.
Rob van Loon, al meer dan een halve eeuw dierenverzorger
We hebben al een behoorlijke poos een bekende dierenverzorger in ons midden. Je zou hem een soort van Johan Cruijff onder de dierenverzorgers kunnen noemen. Hij heet Rob van Loon. Hij heeft zelfs een heuse biografie geschreven over zijn leven als verzorger, een boek met de veelzeggende titel ‘Een Leven Lang Poep’.
Van dat boek, waarin je struikelt over de fantastische verhalen en anekdotes, geven we een exemplaar weg als prijs voor de puzzel achterin het magazine! Maar eerst het verhaal over de schrijver zelf. Bijna vijftig jaar lang verzorgde Rob olifanten, tijgers, giraffen, okapi’s en mensapen in diverse dierenparken in Nederland én in het buitenland. En in ‘Een Leven Lang Poep’ verhaalt hij daarover met humor, zelfspot en heel veel gevoel en liefde voor dieren.
Alle verhalen in het boek zijn hem even lief, maar als we aan hem vragen welke gebeurtenis het aller duidelijkst op zijn netvlies staat, hoeft hij daar geen seconde over na te denken. De hereniging met één van ‘zijn’ olifanten. ‘Toen ik in Wassenaar werkte,’ vertelt hij, ‘heb ik twee jonge olifanten grootgebracht. Ze waren veel te vroeg bij hun moeder weggehaald in Azië. Dat gebeurde in die tijd. Toen Wassenaar dicht ging, kregen ze een ander onderkomen. Het mannetje kwam via Artis in Denemarken terecht. En het vrouwtje vertrok uiteindelijk naar Boedapest.
Terwijl Rob dit vertelt, zien we zijn gezicht veranderen, alsof hij het allemaal weer beleeft. ‘Hongarije is niet naast de deur,’ gaat hij verder. ‘Maar die olifanten vergat ik nooit. Jaren geleden zei mijn vrouw: ‘Zullen we naar Hongarije gaan?’ Als de dag van gisteren herinner ik me het moment dat we – ik met kloppend hart – die dierentuin binnen kwamen. Je moet je realiseren dat ik haar ruim 15 jaar niet had gezien. Ik loop de hoek om, en daar loopt ze, tussen andere olifanten. Ik roep haar naam, één keer. Ze verstijft, draait zich om en komt al brullend naar het hek rennen! Ik kan niet beschrijven wat er dan door je heen gaat. Ik stond te janken als een klein kind. En elke keer als ik dit verhaal vertel, zoals ook nu, raak ik weer ontroerd.
Zoveel jaar later werkt Rob bij ons als vrijwilliger. Hoe mooi is dat? ‘Mensen zeggen weleens tegen me: ‘Je hebt avonturen met olifanten en Bengaalse tijgers beleefd en nu verzorg je pony’s, geiten en vogels. Is dat wel leuk?’ Ja, dat is verdomde leuk! Het gaat mij om de wisselwerking met een dier, welk dier dan ook. De één is wat intelligenter dan de ander, net als bij mensen, maar voor de rest zijn het net als jij en ik levende wezens waar je contact mee kunt maken. Waar je mee kunt levelen. Ik werk dus ook met vogels. Daar had ik vroeger nooit wat mee. Maar ik betrap mezelf erop dat ik tegenwoordig hele gesprekken met ze voer. Ik heb eens iemand meegenomen naar de duivenstal en die is daarna nooit meer teruggekomen. Die dacht wellicht dat er een steekje bij me los zat. Ach wie weet’, besluit hij met een bulderende lach.
